Համո Սահյան Անձրև

Հեքիաթասաց

Ամբողջ գիշեր հսկայական տանը միպատուհան էր լուսավորվում։Պատուհանի ետևում մի հեքիաթասացէր ապրում (ոմանք նրան պոետ էինանվանում)։ Նա հեքիաթներ էր գրումու նվիրում մարդկանց, քանի որառանց հեքիաթների մարդկանցդժվար է ապրելը..

Նրա սեղանին շատ գունավորմատիտներ կային: Վախենալուհեքիաթները նա գրում էր սևմատիտով, իսկ ուրախ հեքիաթներգրելու համար օգտագործում  էրկարմիր, դեղին, կանաչ, սպիտակմատիտներ: Բայց մի անգամ…չար ուհիմար մեկը գողացավ բոլորմատիտները: Նա հեքիաթասացինթողեց միայն սև ու սպիտակմատիտները և հեռանալով ասաց. «Հիմա նա ստիպված կլինի ճիշտըգրել»:

Տխրամած նկարիչը երկար կանգնեց դատարկված սեղանի մոտ,հետո բարձրացրեց բաճկոնի օձիքը, հանգցրեց լույսն ու դուրսեկավ տնից:

Նա գնում էր` չիմանալով ուր: Դանդաղ քայլում էր իր քաղաքում`անձրևի տակ: Երբ հոգնեց, կանգ առավ` այտի վրա զգալով կեչութաց տերևի հպումը: Ու հանկարծ նկատեց, որ տերևը մուգկանաչ գույնի է, հետո նա տեսավ, որ ասֆալտըարծաթամոխրագույն է, հորիզոնը բաց լաջվարդ է, իսկտանիքները մաքուր են` կղմինդրե կարմիր:

Նա ժպտաց, հավաքեց բոլոր այս գույներն ու վերադարձավ տուն:

Նա կրկին գրում է: Նա կրկին երջանիկ է:

Հերոսը գրում էր էր հեքիաթներ, սև մատիտներով գրում էր վախենալու , իսկ ուրախ հեքիաթներ գրելու համարօգտագործում  էր կարմիր, դեղին, կանաչ, սպիտակ մատիտներ:  Բայց մի անգամ , մի չար մարդ գողացավ իր մատիտները , թողեց միայն սև և սպիտակ գույնները ,  որպեսզի նա չար դառնար : Հեքիաթասացը եկավ և տեսավ, որ իր մատիտները չկան, սեղանը դադարկ է : Բայց հերոսը  դուրս եկավ , և տեսավ այդ գույները հավաքեց և նորից սկսեց գրել ուրախ հեքիաթներ:

Անձրևանոցներ

Այս օրը Գայանե Գամլետվնան ասել էր որ մենք բերենք անձրևանոցներ որպեսզի նկարվեյինք մեր դպրոցի բակում և ես շատ հավանեցի ամբողջ նկարները:

Նոր ռադիո

Ես լսեցի Նոր ռադիոն ինձ դուր եկավ ամբողջ նյութը ես սպասում եմ մյուս թողարկմանը:Ես շատ եմ մասնակցել Նոր ռադիոին և մյուս թողարկմանը նույնպես կմասնակցեմ:

                   

                                                         

Հովհաննես Թումանյան

Երկու դարի արանքում,

Երկու քարի արանքում,

Հոգնել եմ նոր ընկերի
Ու հին ցարի արանքում:

Ծով է իմ վիշտն անափ ու խոր,
Լիքն ակունքով հազարավոր.
Իմ զայրույթը լիքն է սիրով,
Իմ գիշերը` լիքն աստղերով:

Քանի՜ մահ կա իմ սրտում,
Թափուր գահ կա իմ սրտում.
Չէ՞ դու էլ ես մահացու.-
Մահի ահ կա իմ սրտում:

Ե՛տ եկե՜ք…
Գարնան վարար գետ եկե՜ք,
Անցա՜ծ օրեր, խինդ ու սե՛ր,
Դարձե՜ք, իրար հետ եկե՜ք:

Հին աշխարհքը ամեն օր
Հազար մարդ է մտնում նոր,
Հազար տարվան փորձն ու գործ
Սկսվում է ամեն օր: